คุณจดจำช่วงหน้าร้อนเมื่อคราวเรียนจบระดับมัธยมศึกษาตอนปลายได้หรือเปล่า?
เจ๋จำได้ และช่วงเวลานั้นของเขา ยังคงติดตรึงใจอยู่ทุกช่วงเวลาของชีวิต
Orlando in a Glimpse หากเล่าถึงออร์ลันโด ผมเห็นหนังสือเล่มนี้อยู่นานพอควร ตั้งแต่คุณนักเขียนเริ่มเผยแพร่ลงบนช่องทางออนไลน์ แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจมันมากพอควร และเฝ้ารอว่าจะซื้อตัวเล่ม และเมื่อไปถึงงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ 2566 หนังสือเล่มนี้คือหนังสือเล่มแรกๆ ที่ผมหยิบขึ้นมาจ่ายเงิน และอ่านจบทันทีที่ตัดสินใจเปิดอ่าน
อาจจะเพราะชื่อของนักเขียนคนโปรดของผม หรือเพียงเพราะคำขายของนักขายประจำบูธหนังสือที่ผมมักแวะเวียนไปทุกที แต่ผมก็ดีใจที่มีเล่มนี้เอาไว้ในครอบครอง เพราะหลังจากที่ผมอ่านได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็รู้เลยว่าหนังสือเล่มนี้จะต้องเป็นหนังสือเล่มโปรดของผมอย่างแน่นอน หากผู้อ่านกำลังสงสัย ผมขอแนะนำให้คุณลองอ่านบนแอพลิเคชันสักหน่อย แล้วคุณอาจจะเข้าใจความรู้สึกของผมหลังจากนี้
สำหรับเรื่องย่อของ Orlando in a Glimpse คุณนักเขียนให้เรื่องย่อเอาไว้ว่า ก่อนมหาวิทยาลัยเปิดภาคเรียน เจ๋ ได้เดินทางไปท่องเที่ยวและอาศัยอยู่ที่บ้านของลุงในเมืองเซียนา ที่นั่นเขาได้ฟังเรื่องราวของออร์ลันโด–ลูกชายแสนรักของป้า นักเปียโนมากฝีมือผู้วายชนม์ เหตุการณ์แปลกประหลาดเริ่มต้นขึ้นในเช้าที่แดดจัดจ้าวันหนึ่ง ณ ลานจัตุรัสโล่งกว้าง เจ๋ได้ยินเสียงบรรเลงเปียโนซึ่งไร้ที่มา
หนังสือเล่มนี้เหมือนบันทึกความทรงจำซ้อนความทรงจำซ้อนความทรงจำ ที่ชวนให้คุณติดตามเรื่องราวและแน่นอนว่ามันไม่ทำให้คุณอยากวางสักนาทีเดียว ตัวของเจ๋ เด็กที่เพิ่งเรียนจบ กับการรบเร้าขอให้แม่ส่งตัวไปอยู่กับลุงที่เมืองเซียนา ประเทศอิตาลี ลุงโจผู้ใช้แต่ภาษาไทย กับป้ามาติลดา และลูกสาว จูเลีย ที่ดูเหมือนครอบครัวแสนสุข แต่ด้วยเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้ทุกอย่างดูแปลกประหลาด แม้แต่รอยยิ้มของผู้เป็นป้า ก็ยังดูน่าหวาดกลัว หรือแม้กระทั่งเสียงเปียโนที่ดูจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับบ้านนี้
การอ่านหนังสือเล่มนี้ในช่วงฤดูร้อนประเทศไทย ที่บรรยากาศในช่วงฤดูร้อน ณ เมืองเซียนา ทำให้ผมอยากที่จะหยิบหนังสือเล่มนี้ไปอ่านในสวนยามเย็นในช่วงฤดูร้อนแบบนี้ เช่นเดียวกับหนังสือเรื่อง คุณเคนต์และข้าพเจ้า จากนักเขียนคนเดียวกัน ที่ผมอยากจะหยิบมันไปอ่านริมทะเลในช่วงหน้าฝน ท่ามกลางความหม่นภายในใจ สำหรับ Orlando in a Glimpse บรรยากาศหน้าร้อนและแสงแดดที่ร้อนแรง กลับทำให้ผมรู้สึกเหน็บหนาวและเสียวสันหลังในทุกครั้งที่เจ๋สนทนากับครอบครัวนั้น ความอิหลักอิเหลื่อในหลายๆ สถานการณ์ ความรู้สึกสับสนปนสงสัยร่วมด้วยกับความอยากรู้ ทำให้ทั้งผมในฐานะผู้อ่าน และเจ๋ อยากที่จะรู้เรื่องราวเหล่านั้น แม้ว่าจะพยายามอย่างมากแล้วก็ตามที่จะระงับความสงสัยใคร่รู้ แต่คุณก็ไม่สามารถวางหนังสือลงได้ในทันทีที่อ่านจบในแต่ละบท
ผมไม่อยากจะทำให้ผู้อ่านเสียอรรถรสในการอ่าน เพราะทุกๆ ตัวอักษรของเจ๋ และการเดินทางของเขา ณ เมืองเซียนา คือสิ่งที่บ่งบอกตัวตน และการมองเห็นที่ชัดเจนแจ่มแจ้ง ผมอาจจะพูดให้ดูยิ่งใหญ่ จนบางคนอาจจะคิดว่า มันขนาดนั้นเลยหรือ? แต่สำหรับผม นี่คือเรื่องยิ่งใหญ่และสำคัญเป็นอย่างมาก กับงานเขียนที่สร้างการมองเห็นให้กับคนอย่างเจ๋ เจ๋ไม่ต้องเอ่ยอะไรมากมาย ไม่ต้องบอกว่าเขาเป็นอะไร เพราะสิ่งที่เขาเผย สิ่งที่เขาแสดงออกมา ล้วนแล้วแต่บอกถึงตัวตนของเขา เท่าที่จำเป็นจะให้คนอื่นได้ทราบถึงตัวของเขา และเมื่อเขาเอ่ย เพียงแค่ประโยคนั้น ผมรับรู้ได้เลยว่า เขาคือคนที่ผมตามหา ตัวละครที่ผมเฝ้ารออย่างยาวนาน ว่าเมื่อไหร่จะได้พบในงานเขียนไทยบ้าง หลังจากที่เห็นทั่วไปได้ในงานเขียนของฝรั่ง เจ๋อาจจะกลายเป็นตัวละครที่ผมพูดถึงบ่อยขึ้นก็เป็นได้ เมื่อผมมองหาความหลากหลายและการนำเสนอตัวตนของบุคคล
จูเลีย — อาจจะกล่าวได้ว่าเธอคือคนที่สดใสและจมอยู่กับอดีต เธอเฝ้านึกถึงแต่ผู้ที่จากไป แม้ว่าเธอจะอาลัยถึงเขาไม่ต่างจากผู้เป็นแม่ เพียงแต่สิ่งที่แสดงออกมานั้น เธอคือผู้ที่ยังยึดติดกับ ออร์ลันโด เธอคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับออร์ลันโด ความเศร้าและความคิดถึงของเธอแปรเปลี่ยนไปเป็นอารมณ์อื่นๆ ทั้งความโมโห ความรุนแรง เพราะเพียงแค่หวังว่าเธอจะได้พบกับเขาอีกสักครั้ง และแม้ว่าออร์ลันโดจะไม่เคยมาหาเธอ แต่เขาก็ยังคงหลอกหลอนจูเลียอยู่ตลอดเวลา ต่างกับป้ามาติลดา ผู้เป็นแม่ของทั้งสอง ที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า แต่ก็ยังคงยิ้มให้กับเจ๋ ผู้ไปพำนักที่นั่นในช่วงหน้าร้อน แต่เป็นรอยยิ้มที่เจ๋นิยามเอาไว้ว่า “…ป้ายิ้มแค่เพียงปาก ริมฝีปากแดงแจ๋ ฉีกแสยะเกร็งๆ ขณะดวงตาวาวโตและส่วนอื่นบนใบหน้ามิได้ออกอาการระรื่นไปด้วย…” รอยยิ้มแสนฝืนของผู้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ส่วนของลุงโจ เขาเองก็เศร้ากับการจากไปของออร์ลันโด ผู้เปรียบเสมือนลูกชายของเขา (ตามเขาอ้าง) และความเหงาก็คงเข้ากัดกินในใจเช่นเดียวกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เปิดเผยอะไรมากมาย
แต่สำหรับออร์ลันโดแล้ว ผมมองว่าเขาคือผู้ที่เป็นอิสระที่สุดในเรื่องนี้ เพราะเขาหลุดพ้นจากเครื่องพันธนาการที่ล้อมรัดตัวเขาเอาไว้ตั้งแต่ยังเด็ก เขาเป็นอิสระจากความกดดัน ความคาดหวังของผู้เป็นพ่อและแม่ และอาจจะรวมไปถึงพ่อเลี้ยงของเขา ออร์ลันโดเป็นอิสระจากกรอบสังคมที่กำหนดตัวตนให้กับเขา ได้หลุดพ้นจากสิ่งที่เขาเป็นเพื่อเป็นอิสระและได้เป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง
ด้วยเรื่องราวจากคำบอกเล่าของผม ผมคงไม่สามารถบอกได้ว่า หนังสือเล่มนี้จะถูกใจคุณเช่นเดียวกับผม ผมไม่อาจพูดแทนใครได้ว่าคุณจะรักมัน และเข้าใจถึงตัวตนของเจ๋ได้เช่นเดียวกับผม แต่คุณสามารถสัมผัสเรื่องราวบันทึกความทรงจำของเจ๋ได้เช่นเดียวกับผมผ่านหนังสือ Orlando in a Glimpse หากเล่าเรื่องถึงออร์ลันโด เล่มนี้
สามารถสั่งซื้อหนังสือได้ที่ http://homu.in.th/ladys/
Orlando in a Glimpse หากเล่าถึงออร์ลันโด
ผู้เขียน: LADYS
วาดภาพประกอบ: Theo Stultz, Hangtung
สำนักพิมพ์: ลาดิดและมูนสเคป
จำนวนหน้า: 184 หน้า
ISBN: 9786169416142
ขนาด: 108 x 175 mm
ปก: มาตรฐานอาร์ตเคลือบด้าน
เพลย์ลิสต์จากนักเขียน: https://spoti.fi/3lY6cwF